Το περασμένο τρίμηνο Μαρτίου-Μαΐου, η κυπριακή κοινωνία βίωσε την πρωτόγνωρη περίοδο της καραντίνας και των περιοριστικών μέτρων, λόγω της πανδημίας του Κορωνοϊού. Πλην μερικών εξαιρέσεων, η συντριπτική πλειονότητα των Κυπρίων εφαρμόσαμε με συνέπεια και πειθαρχία όλα τα περιοριστικά μέτρα, πολλά εκ των οποίων στερούσαν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά μας, όπως το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης και απαγόρευαν αμέτρητες καθημερινές δραστηριότητές μας.
Και πολύ καλά κάναμε. Ο σκοπός ήταν απλός και ιερός: η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Της δικής μας, των ανθρώπων που αγαπούμε, του κοινωνικού συνόλου. Με πλήρη σεβασμό στον θάνατο των 19 συνανθρώπων μας, καθώς και στον πόνο των οικογενειών τους, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε, ότι η κυπριακή κοινωνία αντιμετώπισε αυτό το πρώτο – και, ελπίζουμε, τελευταίο – κύμα της πανδημίας, με την μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία.
Την περασμένη Δευτέρα, η κυπριακή κοινωνία άκουσε, σε διάστημα δύο ωρών, ότι δύο συνάνθρωποί μας έχασαν τις ζωές τους σε τροχαία δυστυχήματα. Για την ακρίβεια, η κυπριακή κοινωνία, πληροφορείται για ένα θάνατο σε τροχαίο δυστύχημα, κάθε βδομάδα, κάθε χρόνο. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι, σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία, την τελευταία πενταετία (2015-2019), έχασαν τη ζωή τους σε τροχαία δυστυχήματα 257 άνθρωποι. Επαναλαμβάνω, εδώ και πολλά χρόνια, κάθε βδομάδα στην Κύπρο, ένας άνθρωπος χάνει τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα.
Ας αναλογιστούμε λοιπόν το εξής: Αν για προστασία από τον Κορωνοϊό, εξαιτίας του οποίου έχασαν τη ζωή τους 19 συνάνθρωποί μας το 2020, εφαρμόσαμε τα μέτρα που εφαρμόσαμε και στερηθήκαμε τα δικαιώματα που στερηθήκαμε – και πολύ καλά κάναμε -, δεν αξίζει να εφαρμόσουμε μερικά πολύ πιο απλά μέτρα για να προστατευθούμε, ως άτομα και ως κοινωνία, από μια μάστιγα που προκαλεί 50 θανάτους κάθε χρόνο;
Αν καταφέραμε, με τόση πειθαρχία και τόση συνέπεια, να κλειστούμε στο σπίτι για ολόκληρες βδομάδες και να στερηθούμε μισθούς, εισοδήματα, διασκέδαση, γυμναστική, φαγοπότια, εκδρομές, συγγενείς, φίλους και τόσα άλλα, είναι άραγε τόσο δύσκολο να φοράμε ζώνη, να φοράμε κράνος, να τηρούμε το όριο ταχύτητας, να μην γράφουμε sms καθώς οδηγούμε ή να μην οδηγούμε καθόλου όταν έχουμε πιεί;
Ναι, τόσο λίγα και τόσο απλά είναι τα μέτρα που πρέπει να εφαρμόζει ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς, κάθε μέρα, προκειμένου να περιορίσουμε δραστικά τα τροχαία δυστυχήματα και να σώσουμε τις ανθρώπινες ζωές, που χάνονται εντελώς άδικα κάθε χρόνο.
Ο Κορωνοϊός απέδειξε πως όταν συνειδητοποιήσουμε τον κίνδυνο από κάτι και φοβηθούμε, κάνουμε αυτό που πρέπει. Ας συνειδητοποιήσουμε λοιπόν τον καθημερινό κίνδυνο των τροχαίων, ας φοβηθούμε και για αυτά και ας κάνουμε αυτό που πρέπει.
