Καθώς βρίσκεται σε εξέλιξη η πανδημία του Κορωνοϊού και καθώς τα κράτη, οι κοινωνίες και οι άνθρωποι, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, εφαρμόζουν πρωτόγνωρα μέτρα προστασίας, με κυρίαρχο τον περιορισμό στο σπίτι, δίνεται η δυνατότητα για μια συνολική ανασκόπηση της ζωής, καθώς και των πτυχών της. Τόσο αυτών που έχουν αξία και σημασία, όσο και αυτών που νομίζουμε ότι έχουν αξία και σημασία.

Ανασκόπηση, η οποία είναι καλό να γίνεται και τώρα, ταυτόχρονα με το κακό που πλήττει την ανθρωπότητα, «εν βρασμώ ψυχής», γιατί η αναπόφευκτη η αδυναμία του ανθρώπου να ξεχνά γρήγορα τα αρνητικά, ειδικά όταν οι συνθήκες θα έχουν, με το καλό, καλυτερεύσει, θα επηρεάσει την μελλοντική αντικειμενικότητα όλων μας.

Ως τροφή για σκέψη, επομένως, παραθέτω, σε τίτλους, κάποια πρώτα διδάγματα αυτής της πανδημίας και των βιωματικών εμπειριών των τελευταίων βδομάδων:

• Τα κράτη, βιώνουν την τεράστια σημασία του κρατικού ελέγχου ζωτικών υποδομών, εξοπλισμών και υπηρεσιών που σχετίζονται με την υγεία, καθώς και της ύπαρξης αντίστοιχων εφεδρικών, ενώ, παράλληλα, αντιλαμβάνονται την τεράστια σημασία οικονομικών αποθεμάτων, τα οποία να είναι αρκετά να στηρίξουν την κοινωνία και την οικονομία κάθε χώρας, για, τουλάχιστον, κάποιους μήνες, καθώς και την τεράστια σημασία της γενναιόδωρης χρηματοδότησης της επιστημονικής έρευνας και της εφαρμοσμένης καινοτομίας.

• Οι κοινωνίες, βιώνουν την τεράστια σημασία της ατομικής και συλλογικής ευθύνης, την τεράστια σημασία της κοινωνικής αλληλεγγύης, την τεράστια σημασία επαγγελμάτων και λειτουργημάτων κοινωφελούς αποστολής, ενώ, συνειδητοποιούν και την ανάγκη επαναπροσδιορισμού των προτεραιοτήτων που τίθενται, καθώς επίσης και των σωστών προτύπων που η ίδια η κοινωνία θα πρέπει να διαμορφώνει, με την πάροδο των χρόνων.

• Οι άνθρωποι, βιώνουν την τεράστια σημασία της σχολαστικής προσωπικής υγιεινής φροντίδας, την τεράστια σημασία των υγιών – κυριολεκτικώς και μεταφορικώς – οικογενειών, την τεράστια σημασία συγκεκριμένων υλικών αγαθών, την τεράστια σημασία απλών καθημερινών δικαιωμάτων, λειτουργιών και δράσεων, ενώ, παράλληλα, αντιλαμβάνονται και την υπερβολική σημασία που, τελικά, έδιναν σε καταστάσεις ή αγαθά, τα οποία, στην πραγματικότητα, δεν το αξίζουν.

Καθώς λοιπόν βιώνουμε αυτή την πρωτόγνωρη πανδημία και ζούμε καταστάσεις που μόνο σε κινηματογραφικές ταινίες είχαμε δει στο παρελθόν, είναι αναπόφευκτο να αγωνιούμε, ως κράτη, ως κοινωνίες και, ασφαλώς, ως άνθρωποι, για το πώς θα επιβιώσουμε. Όμως, είναι αναγκαίο να συλλογιζόμαστε, όλοι μας, για το πώς θα γίνουμε καλύτεροι και πιο ανθεκτικοί, στο μέλλον. Κι όλα αυτά, μένοντας σπίτι, για όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο κάθε εικοσιτετράωρου, για όσα εικοσιτετράωρα χρειαστεί.