Την ερχόμενη Παρασκευή, 6 Μαρτίου, τελευταία εργάσιμη ημέρα πριν την καθιερωμένη, διεθνώς, Ημέρα της Γυναίκας (8/3), οι γυναίκες της Κύπρου διοργανώνουν μια συμβολική και αξιέπαινη μονόωρη στάση εργασίας, διάρκειας μίας ώρας, από τις 11 το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι, υπό τον τίτλο «Είναι η Ώρα».

Στόχος αυτής της συμβολικής πρωτοβουλίας ανέντακτων γυναικών, Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, συντεχνιών και γυναικείων οργανώσεων, σύμφωνα με σχετικές αναρτήσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης όπου προβάλλεται, είναι «να φέρει στο προσκήνιο τις γυναίκες και τα δικαιώματά τους», να σπρώξει την κοινωνία«να κατανοήσει το “πώς” και το “γιατί” τα θέματα φύλου συνδέονται άμεσα με την ανάπτυξη και την οικονομία, αλλά και με την κοινωνική συνοχή και την ουσιαστική δημοκρατία» και να αναδείξει το γεγονός ότι, «η έμφυλη βία, σε κάθε της έκφανση, αποτελεί κοινωνικό όνειδος και θέτει τον πολιτισμό σε υποχώρηση».

Είναι θετικό και ενθαρρυντικό το γεγονός ότι, με την πρωτοβουλία αυτή έχουν συνταχθεί μεγάλες εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, η δημόσια υπηρεσία, τράπεζες, πανεπιστήμια, ιδιωτικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αυτοτελώς εργαζόμενες γυναίκες, αλλά και πολλές γυναίκες που εργάζονται στο σπίτι  και, όπως όλα δείχνουν, την ερχόμενη Παρασκευή θα ζήσουμε μια μαζική μονόωρη στάση εργασίας των γυναικών, η οποία μπορεί και πρέπει, να οδηγήσει σε ουσιαστική, συνολική και αποτελεσματική δημόσια συζήτηση και, κυρίως, συγκεκριμένα έργα, με στόχο την πραγματική ισότητα.

Όμως, η ερχόμενη Παρασκευή, είναι η ώρα και για κάτι ακόμα: Να ζητήσουμε συγγνώμη, όλοι οι άντρες, από όλες τις γυναίκες. Συγγνώμη, για την οικοδόμηση, για αιώνες στο παρελθόν, αλλά και για την συντήρηση, στο παρόν, μιας πατριαρχικής κοινωνίας. Συγγνώμη, για την ψυχολογική, λεκτική, σωματική και σεξουαλική βία που ασκείται στις γυναίκες, σε καθημερινή βάση, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Συγγνώμη, για την άμεση, ή έμμεση, υποτίμηση ή προσβολή των γυναικών, σε αμέτρητες πτυχές της καθημερινής ζωής. Συγγνώμη, για την απαξίωση ανησυχιών, ή προβλημάτων, που αναδεικνύονται από γυναίκες. Συγγνώμη, για την αποτυχία – ή την απροθυμία – της κοινωνίας να συμφιλιώσει την αναπόφευκτη μητρική και οικογενειακή ζωή, με την καριέρα. Συγγνώμη για την εδραίωση στερεοτύπων, τα οποία θεωρούνται ως θέσφατα, ή, ακόμα χειρότερα, ως φυσιολογικά. Συγγνώμη, για όσα οφείλαμε να κάνουμε και δεν τα κάναμε, ακόμα.

Δεν υποστηρίζω, ασφαλώς, ότι η συγγνώμη, όλων των αντρών, σε όλες τις γυναίκες, θα λύσει τα προβλήματα, ούτε ότι θα φέρει την ουσιαστική ισότητα, με κάποιο μαγικό τρόπο. Είναι, όμως, μια συμβολική πράξη· η οποία, δείχνει, αν μη τι άλλο, την ενσυναίσθηση της καθολικής ευθύνης, ημών των αντρών, για την προαιώνια ανισότητα των φύλων, που ήταν και είναι πάντα υπέρ μας και που, προφανώς, μας βόλευε και μας βολεύει. Και, κυρίως, δείχνει τη διάθεσή μας να δράσουμε, όχι κατά των εαυτών μας, αλλά υπέρ των γυναικών. Δεν πρόκειται να χάσουμε κάτι. Αντιθέτως, έχουμε να κερδίσουμε, πολλά.