Η ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών είναι, δυστυχώς, ένα από τα προβλήματα που γνώρισαν έξαρση στη διάρκεια της καραντίνας και των περιοριστικών μέτρων, που εφαρμόστηκαν για προστασία της δημόσιας υγείας από την πανδημία Covid-19.
Είναι οξύμωρο και τραγικό το γεγονός ότι, για προστασία της δημόσιας υγείας, εκτέθηκαν, αναπόφευκτα, σε μεγαλύτερο κίνδυνο τα θύματα της πιο χυδαίας και ντροπιαστικής παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της πιο χυδαίας και ντροπιαστικής άσκησης βίας.
Η έξαρση αυτού του εγκλήματος, λόγω των αυξημένων ωρών εγκλεισμού στο ίδιο σπίτι των γυναικών και παιδιών, που είναι τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας, με τους άντρες, που είναι οι θύτες, επιβάλλει την ανάδειξη αυτού του τραγικού κοινωνικού φαινομένου και την όσο το δυνατόν πιο ευρεία συνειδητοποίηση μιας βασικής θεώρησης:
Η βία κατά των γυναικών, δεν πρέπει να είναι πρόβλημα μόνο των γυναικών· είναι και πρόβλημα των αντρών, είναι πρόβλημα ολόκληρης της κοινωνίας.
Και είναι, επιπρόσθετα, ένα διαχρονικό φαινόμενο, το οποίο δεν περιορίζεται μόνο σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, αλλά συνιστά τον σκληρό πυρήνα των έμφυλων ανισοτήτων και αναπαράγει το στερεότυπο άσκησης εξουσίας των ανδρών στις γυναίκες.
Σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές αναλύσεις στην Κύπρο, μία στις τρεις γυναίκες κάτω των 15 χρόνων, δέχεται ψυχολογική και λεκτική βία και μία στις πέντε γυναίκες άνω των 15 χρόνων, δέχεται σωματική ή/και σεξουαλική βία. Δηλαδή, κατά μέσον όρο 1 στα 4 άτομα, ζουν καθημερινά υπό την απειλή της κακοποίησης, ή κακοποιούνται συστηματικά.
Σκοπός και πρωταρχικός μας στόχος, πρέπει να είναι η πρόληψη όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών, λεκτικής ή φυσικής, η προστασία των θυμάτων της ενδοοικογενειακής βίας, η εξάλειψη του φαινομένου, αλλά και η επιβολή αυστηρών και αποτρεπτικών ποινών στους δράστες.
Επιπλέον, οφείλουμε να συμβάλουμε ώστε τα βαθιά τραύματα της κακοποίησης να μη λειτουργήσουν ανεπανόρθωτα, ανασταλτικά. Έτσι ώστε οι γυναίκες-θύματα να μπορέσουν σταθούν και πάλι στα πόδια τους, να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη και τη δύναμη να συνεχίσουν τη ζωή τους, να καταφέρουν να επανενταχθούν στον κοινωνικό ιστό. Αλλά και πριν απ’ αυτό, για να κτυπηθεί το συγκεκριμένο έγκλημα στη ρίζα του, πρέπει οι γυναίκες να νιώσουν την προστασία της κοινωνίας, ώστε να βρουν τη δύναμη και να ζητήσουν βοήθεια.
Η έμφυλη βία αγγίζει όλες και όλους μας. Το θύμα, ουδέποτε φταίει και ούτε πρέπει να ντρέπεται να μιλήσει γι’ αυτό. Κάθε θύμα πρέπει να πιστέψει πως υπάρχει λύση, υπάρχει διέξοδος. Πως μπορεί και πρέπει να ζητήσει βοήθεια. Αν μείνει βουβό, η κατάσταση θα διαιωνίζεται και το πρόβλημα θα χειροτερεύει. Κι όταν μιλήσει, όταν ζητήσει βοήθεια, οφείλουμε όλοι να ακούσουμε και, κυρίως, οφείλουμε όλοι να βοηθήσουμε.
