Δεν είμαι νομικός. Και δεν θα ήθελα να σχολιάσω τις νομικές πτυχές και διαστάσεις της απόφασης για την πολύκροτη, πλέον, υπόθεση της Αγίας Νάπας και της καταδίκης της 19χρονης Βρετανίδας «για δημόσια βλάβη».

Είμαι όμως πολίτης. Και ως πολίτης, έχω δικαίωμα να σχολιάσω άλλες πτυχές και διαστάσεις αυτής της απόφασης, καθώς και ολόκληρης της διαδικασίας που προηγήθηκε. Ως πολίτης, λοιπόν, αυτού του κράτους και ως ένα στοιχειώδες κομμάτι αυτής της κοινωνίας, παρατηρώ, πως δύο είναι οι παράμετροι που καθιστούν την κυπριακή κοινωνία ενοχλημένη, θυμωμένη και ανήσυχη:

• Πρώτη παράμετρος: Η κοινωνία δεν ξέρει και δεν θα μπορέσει ποτέ να μάθει, με βεβαιότητα, ποια είναι η πραγματική αλήθεια. Αυτό το κενό, το οποίο συζητείται ανάμεσα στον κόσμο μετά και παρά την έκδοση δικαστικής απόφασης, είναι τεράστιο και δημιουργεί ανασφάλεια ανάμεσα στους πολίτες, καθώς η πολιτεία και οι εντεταλμένοι θεσμοί της ενδεχομένως απέτυχαν να αναδείξουν την πραγματική αλήθεια, πέραν οποιασδήποτε αμφιβολίας. Με δεδομένο το γεγονός, ότι η αναζήτηση της αλήθειας είναι μια διαχρονική και θεμελιώδης ανθρώπινη ανάγκη, κάθε αποτυχία σε αυτή την αναζήτηση απογοητεύει τους ανθρώπους και τους κάνει να νιώθουν ανασφαλείς και ευάλωτοι, τόσο ως άτομα, όσο και ως μέρος του κοινωνικού συνόλου.

• Δεύτερη παράμετρος: Οι θεσμοί δεν ενήργησαν όπως θα έπρεπε. Αυτό προκύπτει από διάφορες μαρτυρίες εντός της δίκης, αλλά και από διάφορες πληροφορίες και γεγονότα που σχετίζονται με την όλη διαδικασία και τα οποία δημοσιοποιήθηκαν, ή δημοσιοποιούνται ακόμα. Επιγραμματικά, η Αστυνομία επικρίνεται για ελλείψεις ή λάθη στη διαδικασία διερεύνησης, η Εισαγγελία επικρίνεται για απουσία ευαισθησίας και επιλεκτική αυστηρότητα, το Δικαστήριο επικρίνεται για εσφαλμένες αντιλήψεις και πατριαρχική νοοτροπία, η Κυβέρνηση επικρίνεται για απροθυμία αναγνώρισης του γενικότερου προβλήματος σεξισμού και διακρίσεων φύλου και τα ΜΜΕ επικρίνονται για την εκμετάλλευση του όλου θέματος (με ευθύνη πάντα του κράτους, που επέτρεψε να εκτυλιχθούν, έξω από το Δικαστήριο, σκηνές μιντιακής «κατασπάραξης»).

Ελάχιστο καθήκον όλων, πολιτών και πολιτείας, είναι η κριτική των ενεργειών και η αξιολόγηση των γεγονότων. Οφείλουμε, όλες και όλοι, να κρίνουμε και να αξιολογήσουμε κάθε βήμα των θεσμών, αλλά και της κοινωνίας, από την πρώτη στιγμή της καταγγελίας. Να ξεχωρίσουμε, με σαφήνεια, όσα έγιναν με τον σωστό τρόπο και όσα έγιναν με τον λάθος τρόπο. Τα πρώτα, να τα εμπεδώσουμε και να τα επαναλάβουμε, αν και όταν χρειαστεί ξανά. Τα δεύτερα, να τα απομονώσουμε, να τα διορθώσουμε και, σίγουρα, να μην τα επαναλάβουμε ποτέ.

Αν δεν γίνει αυτή η αναγκαία κριτική και αξιολόγηση, η δημόσια βλάβη που οι θεσμοί προκαλούν στους θεσμούς θα είναι υπαρκτή και αναμφίβολα μεγαλύτερη από την όποια «δημόσια βλάβη» προκάλεσε η 19χρονη Βρετανίδα.