Η Κυπριακή Δημοκρατία γενικότερα και ο κυπριακός Ελληνισμός ειδικότερα βρισκόμαστε τις τελευταίες μέρες μπροστά στις νέες τουρκικές ενέργειες, οι οποίες εξαγγέλθηκαν από τον Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν και τον Τουρκοκύπριο κατοχικό ηγέτη Ερσίν Τατάρ, ανήμερα της μαύρης επετείου της τουρκικής εισβολής. Ενέργειες οι οποίες πληγώνουν το σύνολο των Ελληνοκυπρίων και κυρίως τους Αμμοχωστιανούς, που παρακολουθούν να βρίσκεται σε εξέλιξη ο εποικισμός και σφετερισμός του μόνου κατεχόμενου κομματιού της πόλης της Αμμοχώστου – που παρέμενε σκλαβωμένο μεν, ανέπαφο δε – στο πλαίσιο της εντατικοποίησης των τουρκικών ενεργειών για διχοτόμηση μέσω δύο κρατών ή μέσω συνομοσπονδίας δύο κρατών.
Πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν και να λεχθούν για τις αιτίες και τις αφορμές αυτής της νέας προκλητικής και επεκτατικής απόφασης της τουρκικής πλευράς, στον απόηχο της αποτυχημένης πολιτικής κατευνασμού, υποχωρήσεων και ψευδαισθήσεων, που ακολουθείται τα τελευταία δεκατρία χρόνια από την ηγεσία της ελληνοκυπριακής κοινότητας.
Όμως, αυτή την ώρα προέχει η ενότητα. Όχι ως μοιρολατρική επιλογή παθητικής αποδοχής των γεγονότων αλλά ως θεμέλιο συντονισμένης δράσης σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, με στόχο τον τερματισμό της τουρκικής επεκτατικότητας και την αλλαγή της τουρκικής στάσης, ώστε να επιτευχθεί μια σωστή, λειτουργική και άρα βιώσιμη λύση του Κυπριακού.
Η νέα τουρκική δράση καθορίζει ουσιαστικά και την αντίδρασή μας, υπό την έννοια ότι έχουμε ενώπιον μας τρεις συγκεκριμένες πραγματικότητες, οι οποίες είναι εμφανείς, σαφείς και αδιαμφισβήτητες και οι οποίες θα πρέπει να αναδειχθούν προκειμένου (α) να διεκδικήσουμε την επιβολή πολιτικού, οικονομικού και διπλωματικού κόστους στην Τουρκία, μέσω συγκεκριμένων και αυστηρών κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και (β) να λάβουμε μέτρα κατά των λεγόμενων «αξιωματούχων» του κατοχικού ψευδοκράτους.
Πραγματικότητα πρώτη: Με την εξαγγελία για την περίκλειστη περιοχή της κατεχόμενης Αμμοχώστου, η τουρκική πλευρά παραβιάζει τη Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου Κυπριανού-Ντενκτάς του 1979, συγκεκριμένα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών με ειδικές αναφορές στην Αμμόχωστο και επίσης συγκεκριμένες αποφάσεις οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικές με την πόλη. Πλέον, δεν τίθεται θέμα ερμηνειών ή βούλησης, ούτε μπορεί κάποια ευρωπαϊκή χώρα να ισχυριστεί ότι η Τουρκία έχει καλές ή έστω διαφορετικές προθέσεις. Πλέον, η Τουρκία ενήργησε.
Πραγματικότητα δεύτερη: Η τουρκική πλευρά έχει πλέον διακηρυγμένη και επίσημη θέση την επιδίωξη λύσης δύο κρατών. Θέση η οποία έχει κατατεθεί στο πλαίσιο διαδικασίας των Ηνωμένων Εθνών, δηλαδή στην Πενταμερή του περασμένου Απριλίου και, επιπρόσθετα, έχει διακηρυχθεί με τον πιο επίσημο τρόπο δια στόματος του Τούρκου Προέδρου και δια στόματος του κατοχικού ηγέτη, την περασμένη Τρίτη, στην κατεχόμενη Λευκωσία. Πλέον, δηλαδή, το θέμα των δύο κρατών δεν είναι μια εκτίμηση ή κάποια εικασία αλλά η νέα επίσημη τουρκική επιδίωξη, η οποία παραβιάζει όλα τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τους όρους εντολής του Γενικού Γραμματέα και το πλαίσιο των καλών του υπηρεσιών.
Πραγματικότητα τρίτη: Η τουρκική πλευρά εξήγγειλε «πιλοτική» εφαρμογή των αποφάσεών της. Ακολουθεί, δηλαδή, τη διαχρονική τακτική της: εξαγγέλλει, μετρά αντιδράσεις (αν υπάρξουν), προχωρά σε σταδιακή (πιλοτική) εφαρμογή, ξαναμετρά αντιδράσεις (αν υπάρξουν) και αν δεν έχουν υπάρξει αντιδράσεις προχωρεί σε πλήρη υλοποίηση αυτών των αποφάσεων.
Οι τρεις αυτές πραγματικότητες καθορίζουν ουσιαστικά τη μία και μόνη επιλογή της Κυπριακής Δημοκρατίας: Τη διεκδίκηση κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον της Τουρκίας, σε συνεργασία με την Ελλάδα, η οποία θα πρέπει να συμβάλει ενεργά και αποφασιστικά σε αυτή την προσπάθεια και τη λήψη μέτρων κατά των λεγόμενων «αξιωματούχων» του κατοχικού ψευδοκράτους.
Τα επιχειρήματά μας δεν θα μπορούσαν να είναι ποτέ πιο ισχυρά, υπό την έννοια ότι, πλέον, δεν αναφερόμαστε σε υποθετικές και μελλοντικές ενέργειες τις Τουρκίας αλλά σε πραγματικές και παροντικές ενέργειες, οι οποίες ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη. Επιπρόσθετα, είναι προφανές ότι εάν δεν υπάρξει ούτε τώρα ουσιαστική αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και των Ηνωμένων Εθνών, η Τουρκία θα προχωρήσει σε πλήρη εφαρμογή των επεκτατικών σχεδίων της και σε περαιτέρω σκλήρυνση της ήδη προκλητικής θέσης της.
Αναμφίβολα, η επιλογή αυτή δεν είναι εύκολη, ούτε απλή. Είναι όμως η μόνη ενδεδειγμένη γιατί σε διαφορετική περίπτωση το Κυπριακό θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια στη χείριστη συνθηκολόγηση και η Κύπρος θα καταλήξει στη διχοτόμηση.
