Μιλώντας, πρόσφατα, για τους λόγους κατάρρευσης των διαπραγματεύσεων στο Κραν Μοντανά, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, επικαλέστηκε «την τουρκική αδιαλλαξία και το γεγονός ότι η Άγκυρα προωθούσε τη διχοτόμηση από το 1956». «Συνεπώς…» είπε, «ας μην αποδίδονται ευθύνες στον όποιον πρόεδρο της Δημοκρατίας ή στην ελληνοκυπριακή πλευρά…».
Σωστό, βεβαίως. Αλλά αυτό το λέει τώρα ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, τώρα που κατηγορείται από κάποιους και κάποιες ότι ευθύνεται για τη μη λύση του Κυπριακού. Ξεχνά, όμως, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ότι αυτό ακριβώς έκανε και ο ίδιος όταν ήταν στην αντιπολίτευση και κεραυνοβολούσε τους πολιτικούς του αντιπάλους, αποδίδοντάς τους αδιαλλαξία και ευθύνες για τη μη λύση. Για αυτή την όψιμη ανάνηψή του, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης προβάλλει σαν δικαιολογία τη φράση «Διότι εγώ τώρα τα βιώνω!…». Όταν, όμως, τα βίωνε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, το 2004, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ως Πρόεδρος του ΔΗΣΥ, τότε, έφτασε στο σημείο να τον καταγγείλει στον τότε Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Pat Cox, ότι τάχατες υπονομεύει τη λύση του Κυπριακού.
Πέραν όμως των καθυστερημένων παραδοχών του Προέδρου Αναστασιάδη, γεγονός παραμένει ότι, όντως, από το 1956, η Τουρκία έθεσε τους στόχους της για την Κύπρο, οι οποίοι κατευθύνουν τις ενέργειές της και τους οποίους, έκτοτε, υλοποιεί με συνέπεια και επιδεξιότητα. Οι στόχοι της έγιναν εμφανείς πολύ γρήγορα και ο Εθνάρχης Μακάριος τους επισήμανε εγκαίρως. Αυτός ήταν και ο λόγος που, πριν πεθάνει, μίλησε για την αναγκαιότητα σχεδιασμού ενός μακροχρόνιου αγώνα ως «επιταγή ανάγκης κι όχι επιλογή μας».
Αν υπάρχει μία ευθύνη που βαραίνει την ελληνοκυπριακή κοινότητα, αυτή είναι η ευθύνη για την υποβάθμιση των διχοτομικών σχεδιασμών της Άγκυρας, παρά το γεγονός ότι ήταν εγκαίρως εμφανείς και επανειλημμένως ομολογημένοι. Δηλαδή, του ότι η Τουρκία ήρθε στην Κύπρο για να μείνει. Αναντίρρητη συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι το ότι, η λύση που προωθεί ή αποδέχεται η Τουρκία ευνοεί ή, τουλάχιστον, συνάδει με την προώθηση αυτών των σχεδιασμών της. Ιστορικά, υπήρξαν συγκεκριμένες ενδείξεις και αποδείξεις, που καθιστούσαν εμφανέστατους τους τουρκικούς σχεδιασμούς και στόχους:
Υπάρχουν δεκάδες παρόμοια έγγραφα με σαφείς τους τουρκικούς σχεδιασμούς και στόχους για μετατροπή της Κύπρου σε προτεκτοράτο της Τουρκίας. Είναι ευρέως γνωστό, άλλωστε, ότι, στις αρχές του 1956, ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Μεντερές, ανέθεσε στον συνταγματολόγο καθηγητή Νιχάτ Ερίμ, να ετοιμάσει ένα στρατηγικό σχέδιο πάνω στο οποίο να στηριχθούν οι μακροχρόνιες βλέψεις και επιδιώξεις της Τουρκίας στο Κυπριακό. Λίγους μήνες μετά, ο Νιχάτ Ερίμ παρέδωσε στον Μεντερές δύο εκθέσεις. Το περιεχόμενο εκείνων των δύο Εκθέσεων, που καθόριζαν σαφείς, βραχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους, έγινε αποδεκτό από όλες τις δημοκρατικές ή στρατιωτικές τουρκικές κυβερνήσεις της Τουρκίας και συνθέτουν, εδώ και 65 χρόνια, το βασικό στρατηγικό σχέδιο, το οποίο ακολουθούν με απαρέγκλιτη προσήλωση.
Υστεροσημείωμα: Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται πενήντα οχτώ χρόνια από την τουρκική ανταρσία του Δεκεμβρίου του 1963. Πενήντα οχτώ χρόνια από την πρώτη απόπειρα των Τούρκων για διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μια απόπειρα, η οποία άρχισε με δολοφονίες αθώων Ελληνοκυπρίων από τους Τούρκους τρομοκράτες της ΤΜΤ, με εμπρησμούς και λεηλασίες ελληνοκυπριακών καταστημάτων, με ξεσπίτωμα περιοχών που γειτνίαζαν με τουρκοκυπριακές συνοικίες, με καταστροφές εκκλησιών, με υπονόμευση της λειτουργίας του Κράτους και άλλες αποσταθεροποιητικές δράσεις. Δυστυχώς, για μερικούς ανιστόρητους Ελληνοκύπριους, για αυτή την τουρκική ανταρσία του ’63 «φταίνε τα 13 Σημεία που υπέβαλε ο Μακάριος» στους Τουρκοκύπριους για αναθεώρηση του Συντάγματος και για ομαλότερη λειτουργία του Κράτους. Υπέβαλε, δεν επέβαλε.
