Συμπληρώνονται σήμερα 13 χρόνια από τη μέρα που ο Τάσσος Παπαδόπουλος πέρασε στην αιωνιότητα… Πολλά έχουν λεχθεί και γραφεί όλα αυτά τα χρόνια σε σχέση με τον πέμπτο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας∙ έναν άνθρωπο, του οποίου ο δημόσιος και πολιτικός βίος ταυτίστηκε με τη σύγχρονη Ιστορία του πολύπαθου νησιού μας.

Δεν έχω πρόθεση να προσθέσω κάτι σε σχέση με την πολιτική διαδρομή του Τάσσου Παπαδόπουλου πριν γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Άλλωστε, είναι γνωστή η δράση του και αδιαμφισβήτητο το έργο του ως στέλεχος της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Κυπρίων Αγγλίας, ως υψηλόβαθμο στέλεχος της ΕΟΚΑ και πολιτικός υπεύθυνος της ΠΕΚΑ, ως μάχιμος δικηγόρος, ως ιδρυτικό και ηγετικό στέλεχος του ΕΔΜΑ, ως Υπουργός για 10 χρόνια στις κυβερνήσεις του Προέδρου Μακαρίου, ως ιδρυτικό και ηγετικό στέλεχος του Ενιαίου Κόμματος, ως Βουλευτής, Πρόεδρος Κοινοβουλευτικών Επιτροπών και Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος, ως Πρόεδρος της Βουλής, ως Διαπραγματευτής, ως ιδρυτής και Πρόεδρος της Ένωσης Κέντρου, ως εκδότης εφημερίδας και ως Πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος. 

Θα σταθώ μόνο στην πενταετή διακυβέρνησή του Τάσσου Παπαδόπουλου (2003-2008), η οποία ξεχωρίζει: 

• για τη διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας από το Σχέδιο Ανάν, το οποίο θα μετέτρεπε την Κύπρο σε τουρκικό προτεκτοράτο, 
• για την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση,
• για την πλέον πετυχημένη οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, με την οποία πέτυχε ιστορικό χαμηλό ποσοστό δημόσιου χρέους και, επίσης ιστορικό, πλεόνασμα,
• για την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωζώνη,
• για τον τριπλασιασμό των δημόσιων πανεπιστημίων και τη δημιουργία του νομοθετικού πλαισίου για την ίδρυση τριών ιδιωτικών πανεπιστημίων (και την μετέπειτα ίδρυση και των υπολοίπων ιδιωτικών ιδρυμάτων ανώτατης εκπαίδευσης, τα οποία λειτουργούν στη χώρα μας),
• για τη θεμελίωση και εδραίωση της στρατηγικής για κατοχύρωση και ανάπτυξη της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου, για εξόρυξη των υδρογονανθράκων που βρίσκονται σε αυτήν και για την έλευση Φυσικού Αερίου για ηλεκτροπαραγωγή (η οποία όμως δεν υλοποιήθηκε ποτέ από τις μετέπειτα κυβερνήσεις),  
• για την ίδρυση θεσμών, που συνέβαλαν στη βελτίωση της σχέσης κράτους-πολίτη και που εξυπηρετούν καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους, όπως τα Κέντρα Εξυπηρέτησης του Πολίτη (ΚΕΠ) και η Δημόσια Υπηρεσία Απασχόλησης (ΔΥΑ),
• για την ολοκλήρωση και λειτουργία των Γενικών Νοσοκομείων Λευκωσίας και Αμμοχώστου,
• και για μια σειρά έργων, μεταρρυθμίσεων και επιτευγμάτων που θα μετέτρεπαν την Κύπρο σε ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος, παρά την τουρκική κατοχή και τις συνεχείς απειλές της Τουρκίας και τα οποία δεν μπορούν να χωρέσουν σε ένα σύντομο κυριακάτικο άρθρο.

Αυτά τα 13 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από το τέλος της κεντρώας διακυβέρνησης του Δημοκρατικού Κόμματος και τον θάνατο του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο κυπριακός λαός επέλεξε και είχε την ευκαιρία να κυβερνηθεί από τα δύο άλλα κόμματα εξουσίας της χώρας∙ πέντε χρόνια διακυβέρνησης Χριστόφια και άλλα εννέα, σχεδόν, χρόνια διακυβέρνησης Αναστασιάδη. Οι εκτιμήσεις μου για τις δύο αυτές διακυβερνήσεις είναι γνωστές και δεν χρειάζεται να τις επαναλάβω. Άλλωστε, είμαι από τα πολιτικά πρόσωπα με απόψεις καταγεγραμμένες και ανεξίτηλες σε δεκάδες άρθρα, τα οποία έχω δημοσιεύσει στην εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας. 

Αυτό που θα ήθελα να σημειώσω σήμερα, ανήμερα της επετείου του θανάτου του Τάσσου Παπαδόπουλου, 13 ολόκληρα χρόνια μετά το πέρασμά του στην αιωνιότητα και έχοντας βιώσει, όλες και όλοι μας, τις δύο άλλες διακυβερνήσεις των κομμάτων εξουσίας της Κύπρου, είναι πως η δικαίωση των εκτιμήσεων και των επιλογών του Τάσσου Παπαδόπουλου, σε όλα ανεξαιρέτως τα θέματα, είναι πλέον αδιαμφισβήτητη. Είτε επρόκειτο για το Κυπριακό, τις πραγματικές προθέσεις και ευθύνες της Τουρκίας και τους κινδύνους πίσω από κάκιστα σχέδια «λύσης», είτε επρόκειτο για την εσωτερική διακυβέρνηση και τη συνετή δημοσιονομική διαχείριση, την ανάγκη μακροπρόθεσμου σχεδιασμού και την επιμονή στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, πολλές είναι οι φορές που είπατε ή σκεφτήκατε μέσα σας: «Ο Τάσσος είχε δίκαιο…».