Στην ομιλία μου ενώπιον της Ολομέλειας της Βουλής των Αντιπροσώπων, την περασμένη βδομάδα, στο πλαίσιο της τριήμερης συζήτησης για τον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2022, επέλεξα συνειδητά να αναδείξω δύο θέματα τα οποία δύσκολα βρίσκουν θέση στο δημόσιο διάλογο και μάλιστα στο πλαίσιο της συζήτησης του Κρατικού Προϋπολογισμού, θέλοντας ακριβώς να υπογραμμίσω ότι αυτά τα δύο θέματα ορίζουν τον βαθμό της κοινωνικής ευαισθησίας της κυπριακής κοινωνίας.
Το πρώτο θέμα, το οποίο ανέδειξα, είναι το άκρως αρνητικό κοινωνικό φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών, οικογενειακής ή συντροφικής, το οποίο, δυστυχώς, μαστίζει και την κυπριακή κοινωνία και μάλιστα αρκετά «σιωπηρά». Όπως ανέφερα από το βήμα της Βουλής, σύμφωνα με τις επίσημες καταγραφές του Συνδέσμου για την Πρόληψη και Αντιμετώπιση της Βίας στην Οικογένεια (ΣΠΑΒΟ), μόνο το 2020, στην Κύπρο, είχαμε 2,147 περιστατικά οικογενειακής και συντροφικής βίας. Πιο συγκεκριμένα, μόνο το 2020, 880 γυναίκες κατήγγειλαν αύξηση της βίας τους τελευταίους τρεις μήνες, 407 κατήγγειλαν απειλές για θανάτωση, 322 κατήγγειλαν βία με χρήση αντικειμένου ή όπλου και 129 γυναίκες κατήγγειλαν απόπειρα στραγγαλισμού τους. Ένιωσα μάλιστα την ανάγκη να επαναλάβω δεύτερη φορά αυτά τα στοιχεία, προκειμένου να τα συγκρατήσουν οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες και να συνειδητοποιήσουν, όλοι και όλες, το μέγεθος του προβλήματος. Υπογράμμισα, επιπρόσθετα, το γεγονός ότι οι στατιστικές καταγράφουν μόνο τις γυναίκες θύματα που τόλμησαν και μίλησαν∙ δεν καταγράφουν τις γυναίκες θύματα που παραμένουν στη σιωπή… Η βία κατά των γυναικών, δεν πρέπει να είναι πρόβλημα μόνο των γυναικών· είναι και πρόβλημα των αντρών. Για την ακρίβεια, είναι πρόβλημα ολόκληρης της κοινωνίας, που το προκαλούν άντρες. Γι’ αυτό, επαναλαμβάνω και μέσω της αρθρογραφίας μου την έκκλησή μου, σε όλες και όλους, πρώτο, να συνειδητοποιήσουμε και να αναγνωρίσουμε το μέγεθος του φαινομένου αυτού, δεύτερο, να στηρίξουμε ουσιαστικά τις γυναίκες/θύματα που τόλμησαν να μιλήσουν και να ενθαρρύνουμε και άλλες γυναίκες/θύματα να ζητήσουν βοήθεια και, τρίτο, να πατάξουμε αυτό το φαινόμενο εξ ολοκλήρου, εξαλείφοντας πατριαρχικές αντιλήψεις και κάκιστα στερεότυπα στα μυαλά αντρών, εις βάρος των γυναικών.
Το δεύτερο θέμα, το οποίο ανέδειξα, είναι το θέμα των παιδιών με χρόνιες παθήσεις, των παιδιών, δηλαδή, της Ειδικής Εκπαίδευσης. Είναι γνωστό ότι, πρόσφατα, στο πλαίσιο και της συζήτησης για τον Προϋπολογισμό του Υπουργείου Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Οικονομικών, έθεσα την πρότασή μου για «1 συνοδό για κάθε 1 παιδί που φοιτά στην Ειδική Εκπαίδευση», σε ορίζοντα πενταετίας, ακριβώς για να στηρίξουμε εμπράκτως τα παιδιά που δικαιούνται – τονίζω, που δικαιούνται – σχολικό συνοδό. Επιπρόσθετα, επανέλαβα πως, όσα χρόνια θα έχω την τιμή να είμαι Βουλευτής, θα είμαι σύμμαχος της Πολιτείας σε οποιαδήποτε απόφαση ή πρωτοβουλία της για ενίσχυση της Ειδικής Εκπαίδευσης με προτεραιότητα, όμως, τις ανάγκες των παιδιών και των οικογενειών τους. Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνούμε ότι, τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουν τα παιδιά της Ειδικής Εκπαίδευσης και οι οικογένειές τους, με τα σχολεία ή γενικά με το κράτος, είναι μόνο μερικά από τα πολλά ιατρικά, κοινωνικά και καθημερινά προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίζουν διαρκώς.
Καθώς, λοιπόν, διανύουμε γιορτινές μέρες, ας αφιερώσουμε λίγα λεπτά προκειμένου να αναλογιστούμε την ύπαρξη κοινωνικών ομάδων, όπως οι προαναφερόμενες, αλλά και αρκετών άλλων, που χρειάζονται την ευαισθησία, την ενσυναίσθηση και, κυρίως, τη δράση ολόκληρης της κυπριακής κοινωνίας. Κάθε μέρα και με κάθε τρόπο.
