Σε 120 ημέρες, οι Ελληνοκύπριοι θα προσέλθουν στα εκλογικά κέντρα για να ψηφίσουν τον επόμενο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και Ηγέτη της Ελληνοκυπριακής Κοινότητας, όπως ορίζει το Σύνταγμα και η σχετική Νομοθεσία. Η διαδικασία είναι καθόλα ελεύθερη και δημοκρατική, ενώ, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, πλέον, το πολιτικό επίπεδο του κυπριακού λαού διασφαλίζει την ομαλή εξέλιξη της προεκλογικής εκστρατείας, παρά τις μεμονωμένες εξαιρέσεις ακραίων περιστατικών ή συμπεριφορών ή λασπολογίας, που αποδοκιμάζονται από το σύνολο της κυπριακής κοινωνίας.

Η επιλογή, την οποία καλείται ο/η κάθε πολίτης να κάνει είναι αμιγώς πολιτική. Ταυτόχρονα, όμως, δεν παύει να είναι επιλογή προσώπου. Άλλωστε, το ερώτημα, που ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς καλείται να απαντήσει μέσα στο παραδοσιακό, ξύλινο παραβάν, πίσω από την μπλε κουρτίνα, είναι απλό: «Ποιο πρόσωπο θέλετε να είναι ο Πρόεδρος της χώρας τα επόμενα πέντε χρόνια;»

Πολλά τα υποψήφια πρόσωπα, όμως, τρία είναι αυτά που φαίνεται να ξεχωρίζουν δημοσκοπικά, στηρίζονται από κόμματα τα οποία εκπροσωπούν πέραν του 65% του εκλογικού σώματος των τελευταίων Βουλευτικών Εκλογών και διεκδικούν τη συμμετοχή τους στο Β’ γύρο των Προεδρικών Εκλογών. Με αλφαβητική σειρά επωνύμου, τα πρόσωπα αυτά είναι οι Ανδρέας Μαυρογιάννης, Αβέρωφ Νεοφύτου και Νίκος Χριστοδουλίδης και καθώς έχει περάσει εύλογο χρονικό διάστημα από τις αντίστοιχες εξαγγελίες τους, είναι θεμιτό να αξιολογηθεί η παρουσία του καθενός.

Ο Ανδρέας Μαυρογιάννης είναι, και στην πράξη, ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ. Η διαπίστωση αυτή προκύπτει αβίαστα, όχι μόνο λόγω της παραδοχής του ίδιου, στην απαρχή της εκστρατείας του, ότι μόνο εάν έχει τη στήριξη του ΑΚΕΛ θα είναι υποψήφιος, αλλά και λόγω της μέχρι σήμερα προεκλογικής παρουσίας του. Είναι περισσότερο από εμφανής ο σφιχτός εναγκαλισμός του κ. Μαυρογιάννη από την ηγεσία του ΑΚΕΛ, τόσο πολιτικά, όσο και οργανωτικά. Η δε απειρία ή άγνοια του κ. Μαυρογιάννη σε ζητήματα οικονομικής, δημοσιονομικής και εσωτερικής διακυβέρνησης, προμηνύει με εμφαντικό τρόπο ότι το ΑΚΕΛ είναι αυτό που θα ασκεί την δημοσιονομική και εσωτερική πολιτική μιας ενδεχόμενης διακυβέρνησης Μαυρογιάννη, η οποία, δικαιολογημένα προβάλλει στη συνείδηση του εκλογικού σώματος ως μονοκομματική διακυβέρνηση ΑΚΕΛ, με νωπές τις τραυματικές εμπειρίες της διετίας 2011 και 2012 που οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία.

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου είναι, αναντίλεκτα, αυτός που είναι. Εξαιτίας, πάντα, της δικής του διαχρονικής μεθόδευσης: «υπόγειος», «παρασκηνιακός», «μαιτρ των μηχανορραφιών», «μέσα σε όλα», «αυτί της γης», «με μάτια παντού», «κάτω από κάθε πέτρα», «πίσω από κάθε τι», «αόρατος κυβερνήτης», «πανούργος», «ο καρχαρίας που τρώει τα χρυσόψαρα» και διάφορα άλλα τέτοιου είδους επίθετα, είναι επίθετα που ο ίδιος χρησιμοποιεί για τον εαυτό του για χρόνια ή ακούγονται στα διάφορα «πηγαδάκια». Αν και ο κ. Νεοφύτου δεν καλλιέργησε αυτή τη φήμη με απώτερο σκοπό να φοβίσει την κοινωνία, γεγονός παραμένει, πάντως, ότι η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας φοβάται ακριβώς αυτά τα δήθεν «προσόντα» του και αγχώνεται στη σκέψη μιας ενδεχόμενης διακυβέρνησης Αβέρωφ, λόγω ακριβώς του αρνητικού δέους που συνοδεύει το πρόσωπό του αυτά τα δέκα χρόνια της απόλυτης ισχύος του, που ελέγχει τα πάντα.

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης επιβεβαιώνει, πλέον και ως υποψήφιος, την αντίληψη που η κοινωνία είχε για αυτόν όταν ακόμα ήταν εν δυνάμει υποψήφιος: ανθρώπινος, προσιτός, χαμηλών τόνων, μετριοπαθής, φιλικός, οικογενειάρχης, εργατικός, μορφωμένος. Δεν εμφανίζεται σαν ένας πανούργος σωτήρας, ούτε σαν κάποιος που περίμενε να τον αναζητήσουν, αλλά ως ένας νέος – για τα πολιτικά δρώμενα της Κύπρου – άνθρωπος, που πείθει ότι θα προσπαθήσει για το καλύτερο, προβάλλοντας τη δυνατότητά του να συνενώσει και όχι να διχάσει, να συνεργαστεί και όχι να επιβάλει, να βελτιώσει και όχι να σαρώσει. Και όλα αυτά, διατηρώντας την ανεξαρτησία της υποψηφιότητάς του και αξιοποιώντας ως θετικό, συνθετικό στοιχείο το γεγονός ότι στηρίζεται από διαφορετικά κόμματα/κινήσεις και το γεγονός ότι έχει απήχηση σε όλο το πολιτικό φάσμα, τόσο στην αριστερά, όσο και στο κέντρο και στη δεξιά.

Αυτά, κατά την ταπεινή άποψή μου, περιγράφουν τις τρεις επικρατέστερες υποψηφιότητες των επερχόμενων Προεδρικών Εκλογών. Και ξέρω πως αυτή η αξιολόγηση ίσως επικριθεί από κάποιους σαν υποκειμενική, καθώς προέρχεται από εμένα, ένα Βουλευτή, στέλεχος της ηγεσίας του Δημοκρατικού Κόμματος, που στηρίζει τον Νίκο Χριστοδουλίδη και, άρα, είναι αναμενόμενο να θέλω να πείσω τους πολίτες να τον ψηφίσουν. Εννοείται ότι δεν με ενοχλεί η όποια επίκριση περί υποκειμενικότητας. Αλλοίμονο. Μου αρκεί και μόνο το γεγονός ότι έχετε διαβάσει το άρθρο και σας ευχαριστώ γι’ αυτό. Σε κάθε περίπτωση, διαβάσατε οτιδήποτε που δεν ισχύει;