Αναμφίβολα, το 2020 έχει καταγραφεί στη συλλογική μνήμη ολόκληρης της ανθρωπότητας ως μια δύσκολη χρονιά.

Είναι η χρονιά στη διάρκεια της οποίας αρχίσαμε να βιώνουμε μια πανδημία, σε έκταση και επίδραση που μόνο σε μυθιστορήματα ή κινηματογραφικές ταινίες έτυχε να συναντήσουμε. Μια πανδημία, η οποία, δυστυχώς, συνεχίζεται με αμείωτη, έως και αυξανόμενη, ένταση και η οποία προκάλεσε και προκαλεί θανάτους, ή επίπονες νοσηλείες για ένα ποσοστό των ανθρώπων που νοσούν, καθώς και υγειονομικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα για ολόκληρους τους πληθυσμούς, σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες. Μια πανδημία, η οποία κλόνισε και κλονίζει χώρες όλων των μεγεθών και κάθε ισχύος∙ ίσως μάλιστα οι μεγάλες και ισχυρές χώρες να έχουν κλονιστεί περισσότερο.

Την πανδημία του 2020, που, για την ακρίβεια, άρχισε το 2019 και “βαφτίστηκε” με τη συγκεκριμένη χρονολογία (Covid-19), βίωσε και βιώνει και η χώρα μας. Με τρόπο όμοιο ή παρόμοιο, σε σύγκριση με τις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες και με μέτρα που άλλοτε είναι εύστοχα κι αποτελεσματικά κι άλλοτε άστοχα και αναποτελεσματικά, η κυπριακή πολιτεία και οι κύπριοι πολίτες προσπαθούμε να προστατευθούμε, να επιβιώσουμε και να ξεπεράσουμε αυτό το κακό, με όσο το δυνατό λιγότερες απώλειες ανθρωπίνων ζωών και όσο το δυνατό πιο προσωρινές και πιο ανατρέψιμες αρνητικές συνέπειες.

Αν πρέπει να κρατήσουμε κάποια πράγματα από την βιωματική εμπειρία της πανδημίας το 2020, είναι την ανάγκη για προστασία και ασφάλεια, τη σημασία της ατομικής και συλλογικής ευθύνης, την αξία της γνώσης και της επιστήμης και τη χρησιμότητα ισχυρής κρατικής μέριμνας για τη δημόσια υγεία.

Αν πρέπει να ευγνωμονούμε κάποιους για το 2020, αλλά και για τη νέα χρονιά, είναι τους επαγγελματίες υγείας, που έδιναν και δίνουν μια σκληρή μάχη, κάθε λεπτό και κάθε ώρα, αντιμετωπίζοντας αυτό τον ανθεκτικό και ταχέως μεταδιδόμενο ιό.

Και αν πρέπει να σκεφτόμαστε κάποιους, είναι τους συνανθρώπους μας, που ατύχησαν να προσβληθούν από τον ιό και ξανά-ατύχησαν να νοσήσουν βαριά, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν ή να ταλαιπωρούνται.

Από πολιτικής άποψης, το 2020 καταγράφεται στη συλλογική μνήμη της κυπριακής κοινωνίας και ως η χρονιά στη διάρκεια της οποίας διαπιστώνονταν δύο πρωτόγνωρα πολιτικά συμβάντα, που δημιουργούν ένα παρακμιακό πολιτικό τοπίο: Σε σχέση με το Κυπριακό, το ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης συζητούσε και συζητά, με ντόπιους και ξένους, τη διχοτόμηση της πατρίδας μας μέσω «λύσης δύο κρατών», παραβιάζοντας κάθε λέξη και κάθε γράμμα των διαχρονικών επιδιώξεων και θέσεων του κυπριακού Ελληνισμού. Σε σχέση με την εσωτερική διακυβέρνηση, το ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και η διακυβέρνηση ΔΗΣΥ έκρυβαν και κρύβουν, από την αρμόδια και εντεταλμένη Ελεγκτική Υπηρεσία, τα στοιχεία ενός μεγάλου σκανδάλου.

Το 2021 θα είναι καλύτερο. Ευχόμαστε να είναι καλύτερο. Πρέπει να είναι καλύτερο. Πρέπει να είναι η χρονιά, στη διάρκεια της οποίας θα ξεπεραστεί η πανδημία και θα επουλωθούν οι πληγές που άφησε. Πρέπει να είναι η χρονιά, στη διάρκεια της οποίας θα υπάρξει συλλογικότητα στη διαχείριση του Κυπριακού και χάραξη μιας νέας στρατηγικής ενίσχυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και διεκδίκησης μιας σωστής λύσης. Πρέπει να είναι η χρονιά του ελέγχου, της διαφάνειας και της κάθαρσης, που ζητά το σύνολο της κυπριακής κοινωνίας, προκειμένου να παταχθεί η επικρατούσα διαπλοκή και διαφθορά. Πρέπει να είναι η χρονιά θεμελίωσης της Αλλαγής, που ζητά η κοινωνία και που μόνο με ένα ισχυρό Δημοκρατικό Κόμμα μπορεί να επιτευχθεί. Καλή χρονιά, σε όλες και όλους.