Τα κύρια σημεία της παρέμβασής μου στην έκτακτη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παιδείας και Πολιτισμού (25/8/2021), με θέμα τις διαδικασίες προσλήψεων και τοποθετήσεων συνοδών στα σχολεία για τις ανάγκες των παιδιών της Ειδικής Εκπαίδευσης.

1. Σε κάθε πτυχή της Ειδικής Εκπαίδευσης, προτεραιότητά μου είναι τα παιδιά και οι γονείς τους. Με κάθε σεβασμό προς το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, προς τους εκπαιδευτικούς, προς τους Σχολικούς Εφόρους και, ασφαλώς, προς τους συνοδούς, ξεκαθαρίζω εξ αρχής ότι η προτεραιότητά μου είναι τα παιδιά και οι γονείς τους∙ η δική τους ευημερία, η δική τους ποιότητα ζωής είναι που με ενδιαφέρουν πρωτίστως.
2. Ο θεσμός των σχολικών συνοδών για τα παιδιά της Ειδικής Εκπαίδευσης είναι ασφαλώς αναγκαίος αλλά θα μπορούμε να πούμε ότι λειτουργεί πετυχημένα και αποτελεσματικά μ ό ν ο όταν είναι πλήρως ικανοποιημένα τα παιδιά και οι γονείς τους. Επομένως, οι όποιες εκτιμήσεις του Υπουργείου, των εκπαιδευτικών και των Σχολικών Εφόρων είναι μεν σεβαστές, αλλά όχι αρκετές για να καταλήξουμε σε συμπέρασμα. Είναι πρωτίστως τα παιδιά (και τους γονείς τους) που πρέπει να εξυπηρετεί ο θεσμός και, επομένως, για όσο υπάρχουν παράπονα ή για όσο προκαλούνται προβλήματα στα παιδιά, ο θεσμός δεν μπορεί να κρίνεται ως πετυχημένος και, κυρίως, η Πολιτεία οφείλει να εργάζεται για επίλυση αυτών των προβλημάτων.
3. Λυπούμαι για την αδυναμία του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού να απαντήσει άμεσα στην πλέον κρίσιμη και καθοριστική ερώτηση «πόσα παιδιά δικαιούνται σχολικό συνοδό;», η οποία τίθεται, προφανώς, για να κρίνουμε αν ο αριθμός των σχολικών συνοδών που υπάρχουν σήμερα είναι ικανοποιητικός. Η αδυναμία αυτή κρίνεται, από εμένα τουλάχιστον, ως συνειδητή προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης του θέματος και παραπλάνησης της κοινωνίας, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι το ίδιο Υπουργείο είχε τη σπουδή να μας πληροφορήσει – και μάλιστα με ανακοινώσεις στις εφημερίδες πριν τη συνεδρίαση – για τον ακριβή αριθμό του συνόλου του μαθητικού πληθυσμού… Περηφανεύτηκε δε το Υπουργείο πως, ενώ η αύξηση του μαθητικού πληθυσμού στη δημοτική εκπαίδευση είναι μόνο 1%, η αύξηση των συνοδών είναι πολύ μεγαλύτερο ποσοστό. Το στοιχείο αυτό, όμως, ουδεμία σχέση έχει με το πρόβλημα καθώς αυτό που μας ενδιαφέρει δεν είναι πόσοι είναι όλοι οι μαθητές και μαθήτριες αλλά πόσοι είναι οι μαθητές και μαθήτριες που δικαιούνται σχολικό συνοδό.
4. Επί της ουσίας του όλου θέματος και προβλήματος, ξεκαθαρίζω ότι η δική μου θέση είναι απλή:
   Τα περισσότερα, αν όχι όλα τα προβλήματα στο συγκεκριμένο θεσμό θα λυθούν όταν κάθε παιδί της ειδικής εκπαίδευσης αποκτήσει τον δικό του προσωπικό συνοδό. Όταν, δηλαδή, η αναλογία των παιδιών που φοιτούν στην Ειδική Εκπαίδευση και των σχολικών συνοδών γίνει 1 προς 1. Αυτός πρέπει να είναι η στόχος της Πολιτείας και αυτό που εγώ προτείνω προς το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού είναι την εκπόνηση μιας αναλογιστικής μελέτης, η οποία, λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία των τελευταίων 5 ή 10 χρόνων, να προβλέψει τις ανάγκες της επόμενης δεκαετίας και να θέσουμε ως στόχο ότι, την επόμενη 3ετία ή 5ετία, θα αυξήσουμε τον αριθμό των σχολικών συνοδών ώστε να πετύχουμε την αναλογία 1 προς 1.